Πού να `βρω τέσσερα σπαθιά
και μια λαμπάδα στη γροθιά
φωτιά να βάλω σήμερα
και να τον κάψω σίγουρα
τον κόσμο αυτό που αγάπησα
και μ’ άφησε και σάπισα
και μια λαμπάδα στη γροθιά
φωτιά να βάλω σήμερα
και να τον κάψω σίγουρα
τον κόσμο αυτό που αγάπησα
και μ’ άφησε και σάπισα
Σταματημένος στο φανάρι με το τζάμι του παρ μπριζ να
λερώνεται από τις ψιχάλες της αδύναμης ακόμη βροχής.
Το ραδιόφωνο βάζει το «στης Πίκρας τα Ξερόνησα» και
το βάζω δυνατά να με γεμίσει , να ξεσπάσω το παράπονο που δεν έχω τι να το κάνω
πια..
Μια ανθρώπινη φιγούρα είναι σκυμμένη στο παράθυρο
του μπροστινού αυτοκινήτου ζητώντας κανα ψιλο …
Δεν είναι συνηθισμένος , δεν μοιάζει με τις φιγούρες
τις καταρρακωμένες από την πρέζα που κι αυτή έχει σαπίσει τόσους γύρω μου.
Μοιάζει λυγισμένος, καμπουριασμένος από κάτι άλλο. Δεν φαίνεται να έχει
πεινάσει πολύ. Όχι ακόμη τουλάχιστον ….. Για άλλον κόσμο ζητιανεύει αυτή η
φιγούρα … για τα παιδιά που περιμένουν να φάνε κάθε μεσημέρι άραγε;
Έρχεται προς τα μένα , το μπροστά αυτοκίνητο δεν
φάνηκε να του δίνει τίποτα. Ήρθε η σειρά του δικού μου αυτοκινήτου.
Πλησιάζει προς
τα μένα. Στο χέρι του κρατάει καμιά δεκαριά στυλό μπικ και ετοιμάζεται να σκύψει
στο παράθυρο μου, μα η κίνηση του παγώνει. Τα στυλό στο χέρι του αμήχανα
δείχνουν προς τα μένα σαν δάχτυλα παράλογα πολλαπλασιασμένα σε μια κίνηση
επίδειξης κωμικοτραγικής αναπηρίας…. Το ραδιόφωνο επιμένει :
Πού να `βρω τέσσερα κεριά
και στην ψυχή μου σιγουριά
φωτιά να βάλω γρήγορα
και να τον κάψω σήμερα
τον κόσμο αυτό που αγάπησα
και μ’ άφησε και σάπισα
και στην ψυχή μου σιγουριά
φωτιά να βάλω γρήγορα
και να τον κάψω σήμερα
τον κόσμο αυτό που αγάπησα
και μ’ άφησε και σάπισα
Περιμένω να προσπαθήσει να μου πουλήσει τα στυλό ,
μα στέκει παγωμένος στην υγρασία του
ψιλόβροχου με το στόμα έτοιμο να μιλήσει, μα δεν το κάνει .
Πάω να χαμηλώσω το ραδιόφωνο από σεβασμό και μόνο
στην τονισμένη υπερβολή της στιγμής από το τραγούδι… μα πάγωσα στο βλέμμα του.
«…. Και μ’ άφησε και σάπισα ….. και σάπισα ….»
παραπονιέται η φωνή του τραγουδιστή στο φινάλε του τραγουδιού…
Δεν μου πρότεινε τα στυλο , δεν μου μίλησε καν …..μόνο
έγνεψε το κεφάλι του σαν να κάναμε μια συνωμοτική συμφωνία και απέμεινε να
στέκεται δίπλα στο παράθυρο του αυτοκινήτου μου.
Το φανάρι άναψε πράσινο. Το μπροστινό αυτοκίνητο ξεκίνησε .. Μου έγνεψε το κεφάλι για δεύτερη φορά σαν να μου έλεγε , «μπορεις να φύγεις τώρα» κι εγώ τον χαιρέτησα με ένα αμήχανο «γεια χαρά» και ξεκίνησα βάζοντας σε λειτουργία τους υαλοκαθαριστήρες. .
