Λέξεις για μια φάλτσα Παρασκευή πρωί
Κάτι έχει αυτή η Παρασκευή,
Ίσως είναι το μετά την «με το ζόρι κρεπάλη», της τσικνοπέμπτης που αναπαράγεται από
συνήθεια και κανένα ουσιαστικό λόγο….
Ίσως είναι πως η πρωτη είδηση της ημέρας είναι το ότι ο
σακης μπουλάς μας άφησε νωρίς νωρίς ..
Ίσως απλά …. Χρειαζόταν ένα απλό χαμόγελο να στολίσει μια
μελαγχολική Παρασκευή που δεν ξέρω τι να πρωτοδιαβάσω και τι να πρωτοκάνω από τις
υποχρεώσεις που δεν σωζωνται και χωρίς το ανάλογο οικονομικό αντίτιμο….
Ίσως απλά να πρέπει να παρω απόφαση να αποχαιρετίσω διάφορα
πράγματα και ανθρώπους που κάποτε αγάπησα βαθιά χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο
και αποδείχτηκε ότι το βάθος υπήρχε μέσα στην πηγή της δικής μου προσωπικής
ανάγκης.
Περσυ τέτοιο καιρό μ αγαπούσες , θυμάσαι…
Η Παρασκευή αυτή πάντως μοιάζει βασανιστική στην μελαγχολία της
συννεφιάς και της συναισθηματικής αναπηρίας ….
Το πώς να την ξορκίσω δεν κατέχω…. Ουτε μουσική ούτε αστεία
βιντεάκια μπορούν να με κάνουν θαρρώ να διώξω αυτό το βάρος ….
Ίσως να παω λαική να φλερτάρω με τους παραγωγούς …. Ίσως πάλι
απλά να σηκωθώ και να χορέψω στην αποκριάτικη ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων
σαν συνταξιούχα μπαλαρίνα …
Και μετά αναρωτιέται κανείς , γιατί κάποιος να θέλει να
διαβάσει αυτές τις ανοησίες που γράφεις ; για να πάρεις κι άλλους ανθρώπους
μαζί σου στην μελαγχολία;;
Αυτό το κείμενο λέω να σβηστεί….
Αυτό το κείμενο χρειάζεται
κάποιος να το αγαπήσει …
μα πρώτα να το καταλάβει….
Ή να αποδεχτεί ο συγγραφέας
τη μιζέρια του, που δεν αφορά κανέναν άλλο παρά τον ίδιο ….
Οι λέξεις είναι το
δικό μου μάτριξ , που έχασε τον τόνο και αναστενάζει σαν φάλτσος τραγουδιστής..
