Κάποτε φεύγεις, κάποτε επιστρέφεις.
Μετά από πολύ καιρό, νιώθω σαν να μην είμαι εγώ μα μια άλλη, επιστρέφω εδώ να μυρίσω την σκοτεινή ανάσα του παρελθόντος. Ζεστά οδυνηρή με μια αβάσταχτη νοσηρή υγρασία, μου υπενθυμίζει πως υπήρχα, πως υπάρχω … διαφορετική, μα ολόιδια….
Δεν έχω μια ιστορία να διηγηθώ… γιατί είναι μπερδεμένες κουβάρι μέσα μου, ανακατωμένες με θεατρικά πρόσωπα, ρόλους που υπάρχουν μόνο σε όνειρα, κυρίως εφιάλτες.
Τώρα μπορώ να τους κοιτάξω έναν έναν και να τους διαλέξω , να τους απομυθοποιήσω να τους μισήσω και να μην τους ερωτευτώ πια…
Λέω , δεν ξέρω…. Ποτέ δεν ήξερα…
Είμαι εδώ όμως…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου